M7 Priest

Howitzer Motor Carriage M7 — amerykańska samobieżna haubica zaprojektowana i używana w okresie II wojny światowej. Przez żołnierzy brytyjskich nazywana była "Priest".

Historia

Po wybuchu II wojny światowej amerykańscy obserwatorzy zdali sobie sprawę z potrzeby posiadania samobieżnego pojazdu artyleryjskiego z odpowiednio dużym działem nadającym się do wspomagania operacji piechoty. Wcześniejsze doświadczenia z T19 pokazały, że taki pojazd musi być opancerzony i mieć podwozie gąsienicowe. Do produkcji nowego pojazdu zdecydowano się użyć podwozia z czołgu średniego M3 Lee. Pojazd otrzymał tymczasowe oznaczenie T32. Został on uzbrojony w haubicę M1A2 kalibru 105 mm i wielkokalibrowy karabin maszynowy kalibru 12,7 mm. Po próbach polowych, został przyjęty do uzbrojenia w lutym 1942 pod oznaczeniem M7. Produkcja seryjna ruszyła miesiąc później.

Służba

Nowe działo stało się podstawowym uzbrojeniem amerykańskich oddziałów artylerii samobieżnej. Było przez nie używane na wszystkich frontach wojny. Od 1945 roku były zastępowane w uzbrojeniu przez działa samobieżne M37.

Działa M7 powstały wkrótce dołączone do programu Lend-Lease. 90 egzemplarzy zostało wysłanych do brytyjskiej 8 Armii stacjonującej w Afryce Północnej, gdzie wzięły one udział w II bitwie pod El Alamein. Po pierwszych bardzo dobrych doświadczeniach Brytyjczycy zamówili 5500 M7, zamówienie to w pełni nie zostało dostarczone do końca wojny.

Z punktu widzenia Brytyjczyków głównym problemem związanym z M7 był fakt, że uzbrojony on był w haubicę produkcji amerykańskiej która używała innej amunicji niż brytyjski standard, a to oznaczało dodatkowe utrudnienia logistyczne związane z zaopatrzeniem M7. Pomimo tego armia brytyjska kontynuowała używanie M7 w kampaniach w Afryce Północnej, we Włoszech i w początkowym okresie walk w Normandii. Po rozpoczęciu budowy działa samobieżnego Sexton, większość M7 zostało przerobionych na transportery opancerzone nazwane "Kangaroo" ("kangur").

Łącznie zbudowano prawie 3500 egzemplarzy. M7 były niezawodną bronią i kontynuowały one służbę w wielu armiach świata na długo po zakończeniu II wojny światowej.