Sturmgeschütz III

Sturmgeschütz III (StuG III) - działo pancerne konstrukcji niemieckiej z okresu II wojny światowej.
Spis treści

Historia

W 1935 Erich von Manstein w liście do generała Becka opisał koncept jednostek "artylerii szturmowej" (Sturmartillerie), której głównym zadaniem miałoby być bezpośrednie wsparcie atakujących oddziałów piechoty. Po dopracowaniu szczegółowych wymagań, 15 czerwca 1936 firma Daimler-Benz AG otrzymała rozkaz zaprojektowania opancerzonego pojazdu wsparcia piechoty, uzbrojonego w armatę 75 mm, ze swobodą ruchu w płaszczyźnie poziomej przynajmniej 25°. Cały pojazd miał być opancerzony chroniąc załogę przed bezpośrednim ogniem wroga, a całkowita wysokość pojazdu nie miała przekraczać wysokości przeciętnego mężczyzny.

Daimler-Benz AG zdecydował się użyć podwozie nowo zaprojektowanego średniego czołgu Panzerkampfwagen III do rozwinięcia nowego pojazdu. Pierwszy pięć prototypów powstało w 1937 na podwoziu PzKpfw III Ausf. B, uzbrojone były w krótkolufową armatę 75 mm Sturmkanone 37 L/24 (o długości lufy 24 kalibrów) i niskiej prędkości wylotowej pocisku. Dopiero po napotkaniu w Rosji czołgów T-34, zdecydowano się na przezbrojenie StuGa III w długolufową armatę zdolną do penetracji pancerza radzieckich czołgów. Od wiosny 1942 zaczęto używać armaty 75 mm StuK 40 L/43, a jesienią tego roku jeszcze dłuższej jej wersji L/48. Warianty StuGa III wyposażone w te działa były też określane jako StuG 40. Późniejsze modele StuGa III wyposażone były także w karabin maszynowy MG34 o kalibrze 7,92 mm zamontowany w kadłubie.

Wszystkie pojazdy z serii Sturmgeschütz były bardzo tanie do wyprodukowania, w porównaniu ze współczesnymi im czołgami, i do końca wojny powstało ponad 10.500 egzemplarzy w różnych wersjach.

Warianty pojazdu

* StuG III Ausf. A (1940, 30 egzemlarzy)

Po raz pierwszy użyty w czasie walk we Francji, Ausf. A używał podwozia czołgu Panzer III Ausf. F i armaty StuK 37 L/24.

* StuG III Ausf. B (1940-41, 320 egzemplarzy)

Szersze gąsienice i różne inne niewielkie zmiany.

* StuG III Ausf. C (1941, 50 egzemplarzy)

Drobne poprawki w porównianiu z wersją "B", m.in. niewielkie zmiany w konstrukcji nadbudówki.

* StuG III Ausf. D (1941, 150 egzemplarzy)

Drobne poprawki w porównaniu z wersją "C".

* StuG III Ausf. E (1941-42, 272 egzemplarzy)

Dodano karabin maszynowy MG34 oraz druga radiostację na prawym boku kadłuba.

* StuG 40 Ausf. F (1942, 359 egzemplarzy)

Wersja z długolufowa armatą 75 mm StuK 40 L/43. Począwszy od tego modelu, StuG zaczął przejmować rolę niszczyciela czołgów.

* StuG 40 Ausf. F/8 (1942, 334 egzemplarzy)

Zmiany armaty na wersję z jeszcze dłuższą lufą L/48.

* StuG 40 Ausf. G (1942-45, 7,893 egzemplarzy)

Ostateczna wersja StuGa. Używała podwozia Panzer III Ausf. M i od 1944 produkowana z dwoma karabinami maszynowymi.

Wyprodukowano także krótką serię, 20 sztuk, z podwoziem Panzer III, ale z systemem kół Panzer IV. Miało to ułatwić naprawę tych pojazdów w warunkach polowych, ale w praktyce pomysł okazał się nieudany i zaniechano produkcji tej wersji.

Radzieckie działo samobieżne SU-76I w swojej konstrukcji bazowało na zdobycznych StuGach III i PzKpfw III. Na ich podwoziu montowano armatę ZiS-3 76,2 mm, w latach 1942-43 w Kirowsku w Zavod 38 imienia 1 Maja wyprodukowano około 200 pojazdów tego typu.

Źródła : [link widoczny dla zalogowanych]